ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ ΑΝΤΙΣΥΝΟΔΟ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 18-19 ΙΟΥΝΙΟΥ 2003

Πληροφορίες και στο site του Ευρωπαϊκού Δικτύου για την προστασία της Υγείας -->

http://www.forumdifesasalute.too.it/

Με βάση, όσα συμφωνήθηκαν στην ιδρυτική συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Δίκτυου για την προστασία της Υγείας που έγινε στο Παρίσι στις 22 και 23 Μαρτίου, τα ελληνικά μέλη (Ομοσπονδίες, Σωματεία και άτομα) συνδιοργάνωσαν με το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ ένα σεμινάριο αφιερωμένο στην Υγεία, στο χώρο της Κοινωνικής Αντισυνόδου, στη Θεσσαλονίκη, ως απάντηση στη συγκέντρωση των Υπουργών και των Αρχηγών των κρατών της Ευρώπης του κεφαλαίου.

Η συνάντηση έπρεπε να έχει ως στόχο, και το είχε αν και μερικώς, να φτάσει σε μια συνάντηση της Τεχνικής Επιτροπής του Δίκτυου για να ορίσει τη θεματολογία που έχουμε πιο πολύ ανάγκη για να προχωρήσουμε πιο δυνατά στο χώρο της Υγείας, στη συγκέντρωση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ που θα λάβει χώρα το Νοέμβρη στο Παρίσι.

Ως εισηγητές προερχόμενοι από άλλες χώρες, πρέπει να ευχαριστήσουμε τα  ελληνικά μέλη και γενικότερα όσους συμβάλουν στην ύπαρξη του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ για την υποδοχή και την φιλοξενία.

Σχετικά με το οργανωτικό μέρος της συνεδρίασης, αυτό αναπτύχθηκε σε τρία μέρη :

* Ένα θεωρητικό, το απόγευμα της Τετάρτης 18 του μηνός, με την παρουσίαση των εισηγήσεων σχετικά με την αβεβαιότητα των συνθηκών εργασίας των εργαζομένων στην υγεία και γενικότερα την τάση ιδιωτικοποίησης και τον αφανισμό των υπηρεσιών υγείας για το λαό, για τον οποίο μιλήσαμε την επομένη μέρα.

* Ένα μέρος της συζήτησης, την Πέμπτη το πρωί, το οποίο χρησίμευε μόνο για να σημειωθεί το ενδιαφέρον και οι πιθανότητες για την εξάπλωση του Δικτύου στην Ελλάδα, για να επιβεβαιώσει την ανάγκη για τον πρωταγωνιστικό του λαού, ως χρήστη των υπηρεσιών υγείας, τις διαφορετικές συνθήκες εργασίας σε κάθε χώρα, συμπεριλαμβανομένων και των συνθηκών κινητοποίησης των εργαζομένων στην υγεία.  Επίσης αναφερθήκαμε στα μοντέλα της οργάνωσης του συνδικαλισμού στη κάθε χώρα, καθώς και στην ανάγκη χρήσης περισσότερων γλωσσών στο site www.foroumdifesasalute.too.it . Είναι αναγκαίο να υπογραμμίσουμε ότι εντάχτηκε στο Δίκτυο άλλη μια χώρα που εκπροσωπείτε από την  Attac- Ουγγαρίας.

* Τέλος, την Πέμπτη το απόγευμα, που οι συνθήκες έκαναν απαραίτητη την παρουσία μας στην πρώτη γραμμή της μαζικής διαδήλωσης που θα ακολουθούσε, κάναμε πιο συγκεκριμένες τις προτάσεις που είχαν γίνει. Στην ουσία η οργάνωση ενός προγράμματος κοινής δράσης, όσον αφορά το 2ο FSE του Παρισιού και την προετοιμασία μιας μέρας αγώνα σε όλη την Ευρώπη για την υπεράσπιση της υγείας. Συμφωνήσαμε οι μετέχοντες σ`αυτό το πρόγραμμα ότι η εισήγηση θα συνταχτεί από τον Nicola Delusu. Ως μέρα αγώνα προτείνεται αυτή της 1ης Δεκέμβρη που συμπίπτει με  εκδηλώσεις ενάντια στο AIDS  διαφορετικά στις 14 του ίδιου μήνα.

Επισημαίνουμε την σημασία, την ανάγκη και το σαφές χρέος της ενεργητικής συμμετοχής όλων των μελών στις εκδηλώσεις του Δικτύου. Πρέπει να δουλέψουμε με συνέχεια και σταθερότητα στο Δίκτυο και για την προετοιμασία της παρουσίας μας στο 2ο FSE στο Παρίσι, και για να καταφέρουμε να οργανώσουμε μια μέρα πανευρωπαϊκού αγώνα. Είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να κάνουμε μια προκαταρτική συνέλευση. Γι αυτό συμφωνώντας με τους Έλληνες και τους Ιταλούς εκπρόσωπους, η CATAC-CTS/IAC προτείνει αυτή η συνέλευση να γίνει στις 11 και 12 Οκτώβρη στην Ταραγκόνα (100χλμ από την Βαρκελώνη)  και εγγυάται την μεταφορά από την Βαρκελώνη, καθώς είναι αδύνατο να αφιχθεί κανείς κατευθείαν στην Ταραγκόνα και στα μέρη όπου θα μείνει.

Yγεία και Αγώνας

Gemman και Ramon

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

   Αυτό το κείμενο θέλει να παρουσιάσει την εξέλιξη των τριών σημαντικών σταθμών που δημιούργησαν το Ευρωπαϊκό Δίκτυο για το δικαίωμα στην Υγεία :  το συνέδριο του FSE στη Φλωρεντία, το συμβούλιο του Παρισιού και το Φόρουμ της Θεσσαλονίκης. 

Το πρόγραμμα δράσης της Φλωρεντίας που υπάρχει και στο τελικό έγγραφο της Συνέλευσης των Κοινωνικών Κινημάτων αποτελεί το σημείο εκκίνησης ενός σχεδίου που έχει σαν αντικείμενο να δώσει πνοή σε μια μαζική κινητοποίηση που να μπορεί να διεκδικήσει δυναμικά το δικαίωμα στην Υγεία χωρίς διακρίσεις. 

Στο σεμινάριο του Παρισιού οι ομάδες εργασίας προετοίμασαν κάποια κείμενα για την κάθε μια από τις προκαθορισμένες κατευθύνσεις : 

I.      Υγεία και κοινωνικός αποκλεισμός

II.     Η υγεία στους χώρους εργασίας

III.   Ο ρόλος των υγειονομικών στην μετατροπή των υπηρεσιών Υγείας

και προσπαθήσαμε να τις αναδείξουμε με διάφορες αναφορές.

Μια συζήτηση που πρέπει να αναπτυχθεί κι άλλο και να ενταχτεί σε αυτό το έγγραφο, που συγκεντρώνει την πολλαπλότητα των θεματολογιών. 

Δεν ξέρουμε ακόμα αν αυτό το κείμενο μπορεί να μετατραπεί σε ένα πρόγραμμα δράσης του Ευρωπαϊκού Δικτύου, μα σίγουρα θα υπάρξει όφελος από την σύγκριση των διαφόρων αντιλήψεων και του τρόπου που ευαισθητοποιούν (σε κάθε χώρα), με σταθερή προσέγγιση πάντως αντλημένη από την βασική αρχή, ότι η Υγεία δεν είναι εμπόρευμα, αλλά ένα αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου.

Υγεία και παγκοσμιοποίηση

Σε όλη την Ευρώπη υπάρχει μια πολύ αργή πορεία μετατροπής των υπηρεσιών Υγείας, σε κάποιες χώρες αυτή η εξέλιξη είναι τέλεια προσαρμοσμένη με τις διεθνείς κατευθύνσεις του ΠΟΕ (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) και του συμφώνου GATS (AGCS) (Γενικό σύμφωνο για την απελευθέρωση του εμπορίου στις υπηρεσίες).

Η τάση δηλαδή είναι προφανής : να μετατραπούν αυτές οι υπηρεσίες - δημόσιες στην πλειοψηφία τους- σε χώρους "βιομηχανικής" παραγωγής θεραπείας, όπου η υγεία μετατρέπεται σε ένα εμπόρευμα, ανάμεσα σε άλλα εμπορεύματα, και που το κράτος δεν είναι πλέον αρμόδιο να παίζει ρόλο επιθεωρητή στην ατομική και δημόσια υγεία, γιατί αυτή θα έχει περάσει εξ ολοκλήρου σε ιδιώτες.

Αυτό οδηγεί αναπόφευκτα σε μια ριζική μετατροπή των υγειονομικών οργανισμών, γιατί δεν θα πρέπει να ανταποκρίνονται πια στα κριτήρια της πρόληψης, αποκατάστασης και θεραπείας, παρά μόνο σε κριτήρια οικονομικά και επιχειρηματικά, όπου οι πολιτικές για την υγεία περιορίζονται συνήθως σε φόρμες οικονομικής κερδοσκοπίας σε βάρος των παθολογιών.

Όλα αυτά έχουν άμεσες συνέπειες στο κοινό που χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες γιατί καθορίζει μια συγκεκριμένη επιλογή, με βάση το εισόδημα, ανάμεσα στους πολίτες που δύνανται να πληρώσουν κόστη όλο και πιο υψηλά για να προσέλθουν στις υπηρεσίες. Οι σημερινές πολιτικές των Υπηρεσιών για την υγεία έχουν ξεχωρίσει, σαν περισσότερο υπεύθυνους  για την αύξηση των εξόδων τους, τους ηλικιωμένους (τους άνω των 65) που είναι οι συχνότεροι χρήστες των υπηρεσιών και οι μεγαλύτεροι καταναλωτές φαρμάκων. Θα είναι, όντως, αυτοί που θα υποστούν τις πολιτικές περιορισμού των εξόδων των Ευρωπαϊκών Κυβερνήσεων, πολιτικές που θα αφορούν τόσο το σύστημα των θεραπειών, που θα είναι όλο και ακριβότερες, όσο και την χρηματοδότηση των οργανισμών που προορίζονται να εγγυηθούν την πρόληψη. Γίνεται εύκολα κατανοητό ότι τα μικρομεσαία εισοδήματα, και κυρίως αυτά των ηλικιωμένων, καθιστούν όλο και πιο δύσκολη την σιγουριά της προσέλευσης στους οργανισμούς υγείας, στους οποίους χρησιμοποιούνται μορφές οικονομικής αποτροπής στην κατανάλωση φαρμάκων (λίστες, αναμονές κλπ)

Η πιο εμφανής συνέπεια αυτής της εξέλιξης είναι ο αφανισμός που παγκόσμιου χαρακτήρα του δικαιώματος στην υγεία, ακριβώς για την ακαμψία του και το ασυμβίβαστο του, με ένα Σύστημα Υγείας βασισμένο στην λογική του κέρδους.

Ένα Σύστημα Υγείας το οποίο μπορεί να εγγυηθεί θεραπείες σε όλους και σε όλες, μπορεί να υπάρξει μόνο κάτω από δύο συνθήκες :

I.      Σε μια χρηματοδότηση βασισμένη στις σταδιακές κρατήσεις από τα εισοδήματα των εργαζομένων, ανεξάρτητα από το κόστος της θεραπείας των ασθενών

II.      Και στο δημόσιο έλεγχο και στην συμμετοχή στα έξοδα των θεραπειών.

Αυτό είναι μέχρι σήμερα το πιο ικανό σύστημα για να εγγυηθεί ταυτόχρονα την υγεία σαν βασικό ατομικό δικαίωμα και θετικό στοιχείο της συλλογικότητας του, αλλά και θεραπείες για τους μη έχοντες. Η ανισότητα και τα όρια που συναντούνται στα δημόσια συστήματα υγείας - που είναι τα καλύτερα στον κόσμο, βάσει αποτελεσμάτων- υπάρχουν μόνον όταν υπάρχει έλλειψη σεβασμού στις δύο παραπάνω προϋποθέσεις.

Σε κάποιες χώρες, όπως η Ιταλία, αυτή η εξέλιξη είχε σαν αποκορύφωμα την μετατροπή των νοσοκομείων σε επιχειρήσεις, όπου από χώρος αναφοράς για την θεραπεία, μετατράπηκαν σε "εργοστάσια" παροχής υγείας και ειδικότερα επεμβάσεων για τις έντονες- σοβαρές παθήσεις. Μια εκπληκτική μετατροπή γιατί αυτό στο οποίο στοχεύουν οι φιλελεύθερες πολιτικές των Ευρωπαϊκών  κυβερνήσεων για την Υγεία είναι η Ιδιωτικοποίηση και η πώληση των οργανισμών υγείας που έχουν γίνει παραγωγικοί. Η εξέλιξη αυτή προβλέπει την είσοδο των ιδιωτικών κεφαλαίων των μεγάλων ασφαλιστικών και των τραπεζών στην διαχείριση ενός καινούριου ιδιωτικοποιημένου Συστήματος Υγείας.

Για μια άλλη φορά σε βάρος του εισοδήματος των πολιτών, των εργατών και των συνταξιούχων, οι οποίοι για να έχουν τις ίδιες παροχές στην Υγεία, τις οποίες είχαν κάποτε σαν δικαίωμα, θα πρέπει μελλοντικά να πληρώνουν και τις ασφαλιστικές.

Έτσι το νέο εργοστάσιο Υγείας θα πρέπει να ανταποκρίνεται επομένως σε παραγωγικές ουσιαστικές ανάγκες.

* Μείωση κόστους, μειώνοντας το προσωπικό και αυξάνοντας τον φόρτο εργασίας των εργαζομένων, χρησιμοποιώντας προσωπικό που κοστίζει λίγο ή που δεν είναι σε θέση να προσφέρει σωστές υπηρεσίες, λόγω του ότι είναι υποδεέστερο επιστημονικά.

* Επιλογή-προώθηση των παροχών Υγείας που αποδίδουν περισσότερο οικονομικά εις βάρος αυτών που είναι λιγότερο συμφέρουσες οικονομικά.

* Στροφή στα πακέτα των ασφαλιστικών για άτομα που δείχνουν να έχουν μικρότερες πιθανότητες να ασθενήσουν, ρίχνοντας το βάρος των χρόνιων νοσημάτων στις οικογένειες, δηλαδή στο οικογενειακό εισόδημα και στην εργασία της δωρεάν κοινωνικής παραγωγής, που κάνουν εθελόντριες.

Υγεία και κοινωνικός αποκλεισμός

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές των FMI (;) και OMC (ΠΟΕ) παράγουν φτώχεια, ανισότητα και κοινωνικό αποκλεισμό, και εφαρμόζονται τόσο στις μεγαλουπόλεις όσο και στις περιφέρειες όλου του κόσμου, αρνούμενες την ικανοποίηση των βασικών αναγκών, υποσκάπτοντας την ικανότητα για αγώνα και συμμετοχή του κοινού στις αποφάσεις που το αφορούν.

Οι καινούριες μορφές κοινωνικού αποκλεισμού από το δικαίωμα στην Υγεία χαρακτηρίζονται βασικά από την άνιση διανομή και κάλυψη των υπηρεσιών, που εκφράζεται με την ανισορροπία ανάμεσα σε εθνικά και δημοτικά διαμερίσματα. Αυτό έθεσε τους όρους για την απώλεια ενός αρχικού και αναφαίρετου δικαιώματος, όπως αυτό της υγείας (που είναι η αχίλλειος πτέρνα του λαού), όσον αφορά τις περικοπές στα έξοδα για την υγεία, την αύξηση του έμμεσου κόστους για την εξασφάλιση φαρμάκων ή θεραπειών, την ανεπάρκεια της υπηρεσίας κατ οίκον νοσηλείας, το σταδιακό κλείσιμο πολλών περιθωριακών υπηρεσιών, ακόμα και αυτών που αφορούσαν σε άτομα με χρόνιες νόσους, γέρους στη πλειοψηφία, υπηρεσίες για την ψυχική υγεία αλλά και μονάδες  απεξάρτησης τοξικομανών.

Το μέγεθος των περικοπών στα δημόσια έξοδα και η επιχειρηματικοποίηση των δημόσιων συστημάτων υγείας αρνούνται την πρόσβαση στις υπηρεσίες στις λιγότερο προστατευμένες κατηγορίες πολιτών, όπως οι sans papier* - που αποτελούν την κοινωνική ομάδα που διατρέχει τον μεγαλύτερο κίνδυνο κοινωνικού αποκλεισμού - και αρνούνται την περίθαλψη σε ασθενείς με κάποιες παθήσεις, ακόμα και σοβαρές, που δεν είναι ανταποδοτικές με βάση το σύστημα αποζημιώσεων. Στην ουσία τα δημόσια συστήματα προσανατολίζονται στο να καλύπτουν εξ ολοκλήρου μόνο την εντατική φάση των παθήσεων, ή εκείνες τις παθήσεις που θεραπεύονται γρήγορα, ή εκείνες που είναι μεν χρόνιες αλλά παρουσιάζουν μεγάλο ιατρικό ενδιαφέρον.

* οι "χωρίς χαρτιά" είναι μεγάλη (αριθμητικά) ομάδα ανθρώπων, κυρίως μεταναστών, στην Δυτική Ευρώπη που στη Γαλλία και Ιταλία έχουν πάρει και κινηματικά χαρακτηριστικά.

Η υγεία στο χώρο εργασίας 

Η επιστημονική ανάλυση λέει πως τα καλύτερα συστήματα υγείας, που είναι πιο αποδοτικά με βάση τα αποτελέσματα (αποκατάστασης της υγείας) και ταυτόχρονα λιγότερο δαπανηρά είναι τα δημόσια-εθνικά συστήματα υγείας.

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές στο όνομα της ευκαμψίας και του κομματιάσματος της οργάνωσης στο χώρο της εργασίας  τείνουν να χειροτερέψουν την κατάσταση αυξάνοντας τα εργατικά ατυχήματα και τις οφειλόμενες και αποκτώμενες στην εργασία ασθένειες, και κυρίως τα καρκινώματα τα οφειλόμενα στις συνθήκες εργασίας (που είναι πολύ υποτιμημένη - η συχνότητα τους - σε σχέση με την πραγματική τους υπόσταση), τις ασθένειες στο μυϊκό και σκελετικό σύστημα και τις ψυχικές παθήσεις (στρες, burn out ) που έχουν σημειώσει μεγάλη αύξηση σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Οι κατηγορίες των εργαζομένων που συμμετέχουν περισσότερο στα υγειονομικά έξοδα είναι εκείνες που προστατεύονται λιγότερο : οι μετανάστες, οι υπάλληλοι στον τομέα των υπηρεσιών και κυρίως οι γυναίκες που υπόκεινται συχνά στις πιο κουραστικές και επαναλαμβανόμενες εργασίες στις οποίες προστίθενται οι όχι και τόσο ανώδυνες σπιτικές εργασίες, οι λεγόμενοι άτυποι εργάτες (που ασχολούνται με ευκαιριακές εργασίες) ή αυτοί που εκτελούν "μαύρη" εργασία χωρίς καμία ασφάλιση ή/και μέτρα πρόληψης ατυχημάτων.

Αλλά και η παραδοσιακή εργατική τάξη είναι στο στόχαστρο : από την αύξηση των ετών για την συνταξιοδότηση, στην πίεση που παράγεται από τις "ανάγκες" οργάνωσης της εργασίας που είναι κάθε άλλο παρά σε ανθρώπινα μέτρα, στις απίστευτες βάρδιες  εργασίας - ιδίως τις νυχτερινές -, σε ρυθμούς παραγωγής όλο και πιο υψηλούς, αλλά και στην αύξηση του εργατικού ωραρίου με την απάνθρωπη χρήση της υπερωρίας, που η εφαρμογή της φτάνει μέχρι την ηθική βία του εκβιασμού.

Οι κανόνες που αφορούν την ασφάλεια και την πρόληψη κατέληξαν να θεωρούνται "καμένα χαρτιά" κυρίως όταν συγκρούονται με τα χαρακτηριστικά του τρόπου παραγωγής, που τις θεωρεί ως πρόσθετο βάρος στο κόστος εργασίας. Κι όλα αυτά συμβαίνουν παρ` όλο το κοινωνικό κόστος της καθημερινής εξολόθρευσης (χιλιάδες οι νεκροί λόγω ατυχημάτων και εργασιακών ασθενειών) με υψηλότατο και στην Ευρώπη αυτό το νούμερο, λόγω της ανεπάρκειας επενδύσεων σε λύσεις που εγγυώνται επαρκείς πολιτικές προστασίας.

Η δημοσιευμένη αναφορά του 2003 από την ILO (Διεθνής Οργάνωση Εργασίας), που έτυχε της πλήρους αδιαφορίας των ΜΜΕ,  λέει πως σε ολόκληρο τον κόσμο κάθε χρόνο 270 εκατομμύρια εργαζόμενοι πέφτουν θύματα ατυχημάτων και 160  εκατομμύρια κολλούν ασθένειες, που οφείλονται στην εργασία τους. Η ίδια έρευνα καταθέτει πως ο αριθμός των νεκρών κατά την διάρκεια της εργασίας τους είναι ετησίως 2.000.000 άνθρωποι.... Δηλαδή η εργασία σκοτώνει κάθε μέρα 5000 ανθρώπους. Αυτά είναι τα στοιχεία μιας σφαγής που δεν έχει ανάγκη από χαρακτηρισμούς ή σχόλια, μα που η σκληρότητας τους αναδεικνύει το δικαίωμα στην υγεία και την εργασία και δημιουργεί μια ρήξη στην καπιταλιστική φιλοσοφία και στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ακόμα και στην δική μας πλούσια και αναπτυγμένη Ευρώπη.

Η νομοθεσία στον τομέα της ασφάλειας και της πρόληψης ακολουθεί απόλυτα αυτή την παραγωγική φιλοσοφία. Συνήθως υπολογίζεται το στίγμα του ελάχιστου κινδύνου, μια λογική που έχει σαν αφετηρία την παραδοχή της ύπαρξης κινδύνου στο εσωτερικό ενός παραγωγικού συστήματος. Ένας κίνδυνος που προσδιορίζεται ως ελάχιστος γιατί υπολογίζει, χωρίς ντροπή, την πιθανότητα ότι η αρμόζουσα πρόληψη μπορεί να μην είναι επαρκής για όλους. Ένα παράδειγμα, όλο νόημα, αυτής της λογικής το παίρνουμε, σίγουρα, από την επιλογή της "Επιστημονικής Κοινότητας" να ορίσει Ανώτατα Όρια για την έκθεση εργαζομένων σε καρκινογόνες ουσίες, για πλήρη εφησυχασμό όλων αυτών που, δυνητικά, έχουν υποδεέστερο ατομικό κατώτατο όριο άμυνας από αυτό που ενδείκνυται, αλλά δεν χωράει στις παραμέτρους κόστος/κέρδος.

Μια φιλοσοφία κατασκευασμένη και από τα επίσημα Ινστιτούτα, όπως η OMS  από την Ευρωπαϊκή Επιχείρηση για την Υγεία και την ασφάλιση στην Εργασία και από τους οργανισμούς επιστημονικής έρευνας, από τους πανεπιστημιακούς οργανισμούς, όπως το IARC (Διεθνής Επιτροπή Έρευνας για τον Καρκίνο) και γενικότερα από όλα τα Ινστιτούτα τεχνικού χαρακτήρα, που συχνά χρηματοδοτούνται και διευθύνονται από τις ίδιες εταιρίες που πολεμούν, στο όνομα του εμπορίου και του συναγωνισμού, για την εξ ολοκλήρου παραβίαση των κανόνων πρόληψης και ασφαλείας.

Σε όλα αυτά, με το πέρασμα του χρόνου, συνδράμει, όχι μόνο μια συστηματική αναδιαμόρφωση της ικανότητας του συνδικάτου για να επιτύχει υψηλά επίπεδα πρόληψης, αλλά συν τοις άλλοις οι σημερινές Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις που πιστεύουν ότι η νομοθεσία πάνω στην πρόληψη, είναι μια δέσμευση για την παραγωγικότητα και πρέπει να πάψει να υπάρχει. Και για αυτό χρησιμοποιούν, α) σαν αφετηρία τις πολιτικές αναδιαμόρφωσης του λαϊκού ρόλου των οργανισμών, που προορίζονται για την πρόληψη και τον έλεγχο, και β) κυρίως την δημιουργία του ευρωπαϊκού νομικού πλαισίου που αναθέτει εξ ολοκλήρου στον εργοδότη και στο σύστημα της αυτοπιστοποίησης (ISO) την ασφάλεια στην επιχείρηση. Στο συγκεκριμένο κείμενο (τελευταία παράγραφος) βλέπουμε ένα σταδιακό εκφυλισμό των δημόσιων οργανισμών ελέγχου και μια σερνάμενη αναγωγή τους σε συμβουλευτικούς οργανισμούς, που δεν θα έχουν πια καθήκον να επιβάλουν κυρώσεις για τις παραβιάσεις των κανόνων ασφαλείας από τους εργοδότες.

Ο αμίαντος, ένα αντικείμενο για κινητοποίηση 

Διαφορετικές αξιολογήσεις μας προέτρεψαν να προτείνουμε τον αμίαντο, σαν θέμα μιας ευρωπαϊκής και  παγκόσμιας καμπάνιας: εκ των τοξικών και καρκινογόνων προϊόντων, που απειλούν τους εργαζόμενους και τον κόσμο, ο αμίαντος είναι όντως το πιο παλιό, το πιο χρησιμοποιημένο και το πιο φονικό. 1.000.000 νεκροί τον χρόνο.

Για να ξεκινήσει μια μεγάλη καμπάνια για την φθορά της υγείας των εργαζόμενων από τον Βορρά ως το Νότο, χρειάζεται ένα δυνατό σημείο, ένας στόχος, ένα σύμβολο. Ο αμίαντος συμβολίζει όλα τα τοξικά προϊόντα στα οποία εργαζόμενοι και πολίτες είναι εκτεθειμένοι. Μόνο μια παγκόσμια καμπάνια μπορεί να επιτρέψει να απαιτήσουμε από τις επιχειρήσεις και κυρίως από την Eternit - που για ένα αιώνα περίπου έχει γεμίσει με αμίαντο το περιβάλλον της ζωής μας και της εργασίας μας, παρόλο που από το 1940 ύποπτα (τα προϊόντα αμιάντου) για θανατηφόρα επίδραση στον άνθρωπο - να προσκομίσουν τα σχετικά στοιχεία, από την χρήση αυτού του φονικού μολυντικού, από τον αριθμό των εργαζόμενων και πολιτών που είναι εκτεθειμένοι, από την υποχρέωση τους να τους πληροφορήσουν για τους κινδύνους αυτής της έκθεσης, από την χρηματοδότηση των ιατρικών ελέγχων και τις αποζημιώσεις των συγγενών των θυμάτων.

Η σχέση της έκθεσης στον αμίαντο και στην παρουσίαση όγκων που προκαλούνται από την εισπνοή των ινών του είναι σήμερα ευρέως γνωστή. Για να μη πληρώσουν τις προβλεπόμενες από τον νόμο αποζημιώσεις οι εταιρείες χρησιμοποιούν πολλές υπεκφυγές, όπως να αποφεύγουν να συναντήσουν και να αποζημιώσουν τους εργάτες που γύρισαν στον τόπο τους, να αρνούνται ή να υποτιμούν την σοβαρότητα της ασθένειας, να έχουν συνεργούς διεφθαρμένους γιατρούς, όπως έγινε στη Nicalit στη Νικαράγουα, και κάποτε να κάνουν κινήσεις καθυστέρησης για να μην τακτοποιήσουν τα ζητήματα που εκκρεμούν και να φτάσουν σε απόσβεση του χρέους με τον θάνατο του θύματος.

Η διεκδίκηση της αποζημίωσης για όλα τα θύματα του αμιάντου, δεν έχει σαν μοναδικό σκοπό της οικονομική αναγνώριση, αλλά και την ηθική αναγνώριση για την ζημιά που έχει υποστεί το θύμα. Θα είναι μια ευκαιρία να συζητηθεί η "ουδετερότητα" της επιστήμης, αφού είδαμε ότι πολλοί επιστήμονες σιώπησαν ή υπερασπίστηκαν τα συμφέροντα των αφεντικών, ενόχως αρνούμενοι την επικινδυνότητα του αμιάντου.

Ο ρόλος των εργαζόμενων στην Υγεία για την μετατροπή-καταστροφή του Δημόσιου Συστήματος Υγείας.

Εμπρός σε αυτό που γίνεται, στο συστηματικό άδειασμα και στην καταστροφή των υπηρεσιών, στη διαγραφή του δικαιώματος για τους χρήστες - γιατί έτσι καταγράφεται ο σταδιακός αποκλεισμός της πρόσβασης στους δημόσιους οργανισμούς υγείας - δεν μπορεί να συνδράμουμε παθητικά, τηρώντας μια "ουδέτερη" στάση, ελπίζοντας ότι δεν θα επηρεαστούμε άμεσα από αυτή την αναδιαμόρφωση.

Θεωρούμε απαραίτητη τη συνομιλία με τις συνδικαλιστικές δυνάμεις που αντιτίθενται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές για την Υγεία, και οφείλουμε να βοηθήσουμε στην θεμελίωση του ρόλου που μπορούν να παίξουν σ αυτή την κρίσιμη φάση για την υπεράσπιση και την εκ νέου παρουσίαση των υπηρεσιών, ξεκινώντας από τη συγκεκριμένη υποχρέωση να προωθηθεί ένα καινούριο μοντέλο οργάνωσης των Υπηρεσιών Υγείας, όπου η υγεία δεν πρέπει να είναι συμβατική και δεν μπορεί να προσδιορίζεται σαν συναλλακτικό εμπόρευμα.

Εμείς πιστεύουμε ότι το Σύστημα Υγείας πρέπει να είναι Δημόσιο και Δωρεάν παγκοσμίως. Μα ταυτόχρονα πιστεύουμε ότι πρέπει να είναι Ανθρώπινο, στα μέτρα του άνδρα και της γυναίκας, σεβόμενο την ανάγκη για θεραπεία όλου του συνόλου, προσανατολισμένο στο να προλαμβάνει την εμφάνιση της κάθε αρρώστιας. Ικανό, επομένως, να προωθήσει μια αντίληψη για την υγεία που θα ανταποκρίνεται σε μια πραγματικότητα ζωής, περισσότερο σαν μια γενική απουσία αρρώστιας, ερμηνευμένη ως φυσικό, ψυχικό και κοινωνικό ευ ζην του ατόμου.

Σε τι χρησιμεύει άραγε να έχουμε τέλεια νοσοκομεία στις πόλεις όπου αναπνέουμε μολυσμένο αέρα και που συνεχίζουν ανενόχλητα να παράγουν θάνατο; Νοσοκομεία που μπορούν μονάχα να εγγυηθούν την επανόρθωση των κατεστραμμένων σωμάτων, ή σωμάτων που είναι προορισμένα να αρρωστήσουν από την πίεση της καθημερινότητας, σε μια κοινωνία που δεν δύναται πια να προβλέπει, γιατί δεν ξέρει και δεν μπορεί να επεμβαίνει στις αιτίες της ξαφνικής εμφάνισης των παθολογιών; Και γιατί σε τελική ανάλυση δεν έχει την ικανότητα να οραματιστεί ένα μοντέλο ανάπτυξης που θα εντάσσει και δεν θα κυβερνάται από τον καταναλωτισμό.

Υπεράσπιση της Δημόσιας Υπηρεσίας σημαίνει και διεκδίκηση πιο σεβαστών συνθηκών εργασία για τους εργαζόμενους, ξεκινώντας από την υπεράσπιση της δυναμικότητας του αποκτηθέντος μισθού.  Αυτό σημαίνει και υπεράσπιση των κανόνων, κυρίως αυτή την περίοδο που πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων, δηλαδή αυτό που μέχρι χθες ονομαζότανε Εργασιακό Δίκαιο. Το σπάσιμο των επαγγελματικών χαρακτηριστικών συνοδεύεται από μείωση της πιθανότητας υπεράσπισης των δικαιωμάτων ακόμα και δικαστικά, γιατί υπάρχουν τομείς που καθίσταται όλο και πιο δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να τηρηθεί δικαιοσύνη.

Η ανάγκη ελαστικοποίησης  στην Υγεία δημιούργησε τεράστια αβεβαιότητα και ανισότητα στους μισθούς, ευνοώντας νεοσυντεχνιακές εξελίξεις που ωθούν στην ατομική διαπραγμάτευση και απαιτούν καινούριες συνδικαλιστικές στρατηγικές, ικανές να συμπεριλάβουν και να ικανοποιήσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων και των χρηστών.

Θεωρούμε θεμελιώδη τη μάχη ενάντια στην αύξηση του ωραρίου εργασίας, σε οποιαδήποτε μορφή. Πραγματικά, το πρόσθετο ωράριο, εκτός του ότι είναι ένα εργαλείο υπέρ της πολιτικής της μείωσης του προσωπικού, δημιουργεί κι ένα βασικό πλεονέκτημα υπέρ της λογικής του κέρδους στο "υγειονομικό εργοστάσιο". Η αύξηση του ωραρίου εργασίας έχει πλήρη αντιστοίχηση με την αύξηση του φόρτου εργασίας των απλών εργαζόμενων στην λογική της αύξησης της παραγωγικότητας της επιχείρησης.

Εμείς πιστεύουμε, ότι η επιχειρηματική λογική για την παραγωγικότητα και η ποιότητα ασφάλειας δεν είναι συμβατά. Η πρώτη είναι προσανατολισμένη στην αύξηση των χορηγούμενων παροχών υγείας στο όνομα της λογικής του κέρδους, ενώ η δεύτερη (ποσότητα έναντι ποιότητας) - που είναι ένα στοιχείο απαραίτητο να υφίσταται σύμφωνα με την δική μας αντίληψη για το δικαίωμα στην Υγεία - έχει σαν επίκεντρο της ύπαρξης της την έγκυρη και ανθρώπινη ανταπόκριση στις ανάγκες του αρρώστου. Ακριβώς για αυτό είναι απαραίτητη και όχι για αυτό που κοστίζει.

Επί του προκειμένου οι εξελίξεις (εργασιακές και εργοδοτικές) εκπροσωπούν το πιο σημαντικό στοιχείο που υπάρχει για ανάλυση. Αυτές οι εξελίξεις προδίδουν μια απώλεια των δικαιωμάτων του εργαζόμενου με αντάλλαγμα τις ελαστικοποιημένες και επισφαλείς σχέσεις εργασίας, χρήσιμες μόνο στις επιχειρήσεις για να μειωθούν τα έξοδα και να ισοσκελιστούν οι λογιστικές ισορροπίες. Εμείς - τα δίκτυα των οργανώσεων που υπερασπίζονται το δικαίωμα στην Υγεία -  θεωρούμε βασικό τον ρόλο των συνδικάτων, που πρέπει να κινούνται με αντινεοφιλελεύθερη λογική, για να αντιπαρατεθούμε στο επαγγελματικό και περιθωριακό κομμάτιασμα των αγώνων, γιατί το ζητούμενο είναι τα Εθνικά Συστήματα Υγείας, και για το ξεπέταγμα είναι απαραίτητο να δημιουργήσουμε χώρους, ώστε να δοθεί η δυνατότητα ανοιχτής σύγκρισης στους πολίτες. Πρέπει να φτιαχτούν τοπικά δίκτυα, που να έχουν την δυνατότητα να θέσουν το ζήτημα του δικαιώματος στην υγεία, στρέφοντας τους πολίτες σε ένα  πρόβλημα που συχνά είναι άγνωστο και που υπόκειται σε παραπληροφόρηση, λόγω συμφερόντων από τα ΜΜΕ. Από αυτά τα Δίκτυα πρέπει να γεννηθεί το αίτημα του λαϊκού ελέγχου, στην ποιότητα παροχής υπηρεσιών και στις εμφανιζόμενες πολιτικές για την Υγεία, δημιουργώντας τα περιθώρια για μια κινητοποίηση για την υπεράσπιση του δικαιώματος στην υγεία, που από "αναφαίρετο" τείνει να αντικατασταθεί από τις λογικές της κερδοσκοπίας.

Τα θέματα του Ευρωπαϊκού Δίκτυου για το δικαίωμα στην Υγεία

Οπωσδήποτε προέχει, το να αναπτυχθεί μια μαζική κινητοποίηση που να εκτιμά την διεκδίκηση του δικαιώματος της Υγείας, σαν κοινό καλό και αναφαίρετο ατομικό δικαίωμα.

Στηρίζουμε την ενίσχυση των Δημόσιων Συστημάτων Υγείας, ενάντια στην Ιδιωτικοποίηση των Οργανισμών Υγείας και ενάντια σε κάθε μορφή εμπορευματικοποίησης της υγείας.

Θέλουμε η πρόσβαση στα Δημόσια Συστήματα Υγείας :

- Να έχει γενικευμένο χαρακτήρα, για όλο τον πληθυσμό χωρίς διακρίσεις εισοδήματος ή εθνικότητας

- Να είναι εγγυημένο το δωρεάν, χωρίς να απαιτείται ατομική συμμετοχή στα έξοδα, για να υποθάλπεται η λογική της κερδοσκοπίας αλλά να εξασφαλίζεται η συνολική σταθερότητα

- Να είναι γενικευμένη και εξαντλητική η σφαιρική οπτική των προβλημάτων του πληθυσμού, από την πρόληψη στους χώρους που ζούμε και εργαζόμαστε έως την θεραπεία και την αποκατάσταση χωρίς χρονικά περιθώρια και περιορισμούς σε κάποιες παθήσεις μόνον

- Να είναι βαθιά ανθρώπινα, στα μέτρα του άντρα και της γυναίκας, σεβόμενο την αξιοπρέπεια των χρηστών και των εργαζομένων, χωρίς να παρεμβαίνει στους τρόπους θεραπειών.

Κάτω από αυτή την οπτική είναι αναγκαίο να αγωνιστούμε και να κινητοποιήσουμε τον ευρωπαϊκό πληθυσμό, για να γίνει μια γενικευμένη αύξηση των πόρων που προορίζονται από τα κράτη για τα δημόσια συστήματα υγείας, ώστε να υπάρχει ανταπόκριση στα προβλήματα υγείας και αξιοποίηση των επαγγελματιών σαν στοιχείο εξανθρωπισμού της θεραπείας.

Αγωνιζόμαστε για να προωθήσουμε μια αντίληψη εμπνευσμένη από την κοινωνική σταθερότητα, από τον σεβασμό και τον πλούτο των διαφορών, από την αμοιβαία σχέση θεραπεύοντος και θεραπευόμενου και από την ενοποίηση στόχων και αγώνων.

Η δική μας αντίληψη για την Υγεία δεν μπορεί να διαχωριστεί από την εξάπλωση αυτού του δικαιώματος για όλους και όλες αδιαχώριστα. Γι αυτό διεκδικούμε μια ποιοτική αύξηση των παροχών του συστήματος υγείας, ομογενοποιώντας την τελειότητα και την εμπειρία των χωρών σε όλα τα επίπεδα, τόσο σε ζητήματα κανονισμών όσο και σε συμμετοχής.

Επί του προκειμένου θεωρούμε στρατηγική την μάχη για το σταμάτημα των συμφωνιών εμπορευματικοποίησης των υπηρεσιών του GATS και την καταστροφική πολιτική του WTO, που έχουν σαν αντικείμενο το μπλοκάρισμα των χρηματοδοτήσεων του κράτους προς τα δημόσια συστήματα υγείας, στο όνομα του ελεύθερου εμπορίου, προβλέποντας κυρώσεις για τις χώρες που εναρμονίζονται με τις επιθυμίες του όργανου δύναμης των πολυεθνικών.

Από αυτή την οπτική γωνία είναι  αποδεικτική και καθοριστική η εμπειρία από το σύμφωνο TRIPS ( Trade Related aspects of IInterlletual Property Right) που παγιώνει τους κανόνες εμπορευματικοποίησης των φαρμάκων. Το σύμφωνο υποχρεώνει τις κυβερνήσεις να εγγυηθούν τα πνευματικά δικαιώματα στα φάρμακα και επομένως το δικαίωμα στις πολυεθνικές να θέτουν τιμές υψηλότατες και απλησίαστες για την πλειοψηφία των ασθενών. Με την διακήρυξη της Doha (2001)  ο WTO ήταν υποχρεωμένος να δώσει έναν κατάλογο ασθενειών και των χωρών για τις οποίες επιτράπηκαν παραβιάσεις του  συμφώνου TRIPS [ανοίγοντας μια διαπραγμάτευση, ώστε να έχει την συναίνεση των φτωχών κρατών, για να θεραπεύουν σοβαρές και ενδημικές ασθένειες, όπως η ελονοσία, η φυματίωση, το Aids, που είναι συχνότατες αλλά όχι και μοναδικές], για την κατασκευή απευθείας γενικών "φαρμάκων" (με κεκαλυμμένα τα πνευματικά δικαιώματα), ή όπου δεν υπάρχουν συνθήκες για εθνική παραγωγή, για εισαγωγή φαρμάκων σε πιο χαμηλές τιμές. Στην τελευταία συνέλευση του WTO, φέτος στα τέλη του Φλεβάρη, οι εκπρόσωποι των ΗΠΑ μπλόκαραν, για μια ακόμα φορά, την διαπραγμάτευση θέτοντας περιορισμούς και στον κατάλογο των φαρμάκων και σε αυτόν των χωρών, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των πολυεθνικών με επικεφαλής την Big Pharma. Η Lila (Ιταλικό κίνημα αγώνα για το Aids) δήλωσε κατηγορηματικά ότι αυτή η κατάσταση προκαλεί τον θάνατο 10000 ανθρώπων την ημέρα, δηλαδή 3000000 το χρόνο. Κι ακόμα περισσότερο αυτές οι πολιτικές ευθύνονται για τη ασιτία, την παιδική θνησιμότητα και την εξάπλωση των επιδημικών ασθενειών, θέτουν σε κίνδυνο την υγεία της αναπαραγωγικής ικανότητας των γυναικών, θέτουν σε αμφισβήτηση στις του νότου του κόσμου την ασφάλεια της τροφοδοσίας, του περιβάλλοντος και της υγείας σε παγκόσμιο επίπεδο.   

Το 2001 το αγγλικό περιοδικό The Lancet σημειώνει ότι η GATS έθεσε προς συζήτηση την χρηματοδότηση των υπηρεσιών υγείας μέσω αναδιανεμητικών συστημάτων (όπως η σταδιακή φορολογία), επομένως την διεθνή κάλυψη των κινδύνων, τον λαϊκό ρόλο του προγραμματισμού, την χρηματοδότηση των χορηγήσεων των υπηρεσιών, δηλαδή όσα είναι εμπόδια στην ελεύθερη αγορά.

Στη πραγματικότητα η GATS ενσωματώνεται στο εσωτερικό της, σχεδόν τριακονταετούς, εξέλιξης της διάλυσης της Welfare ευνοώντας την εξάπλωση του εμπορίου στις υπηρεσίες,  εξάπλωση επιδιωκόμενη από την Διεθνή Τράπεζα και την FMI που με το μπλοκάρισμα για τα δημόσια έξοδα και το κομμάτιασμα των δημοσίων συστημάτων, οδεύουν προς μια παγκόσμια κάλυψη εγγυημένη από το εξελισσόμενο φορολογικό σύστημα, τις ιδιωτικοποιήσεις και τις αποκεντρώσεις.

Οι κατευθυντήριες γραμμές της κινητοποίησης μας

Συνεχίζοντας την επεξεργασία των ντοκουμέντων του FSE της Φλωρεντίας για το Ευρωπαϊκό Δίκτυο υπεράσπισης του Δικαιώματος στην Υγεία, θεωρούμε απαραίτητο να δημιουργήσουμε τοπικά δίκτυα ενώσεων ή πολιτών που θα διεκδικήσουν το δικαίωμα, θα ασκήσουν πίεση για φόρμες άμεσου δημόσιου ελέγχου στον τρόπο με τον οποίο τα κράτη εξασφαλίζουν τη περίθαλψη και τις παροχές για την υγεία, ώστε να μην ενταχτούν αυτές σε νόμους του εμπορίου και των φαρμακευτικών οίκων.

Ο αγώνας για τον αναχαρακτηρισμό των συστημάτων υγείας δεν μπορεί να αγνοήσει την διεκδίκηση μιας ποιότητας ζωής, διαφορετική από αυτή που μας επιβάλουν στο όνομα της προόδου που θυσιάζει τα πάντα. Είναι σημαντικό το να έρθουμε σε επαφή με όσους εναντιώνονται σταθερά στην οποιαδήποτε μορφή μόλυνσης που καθημερινά μας δηλητηριάζει: αμίαντος, θόρυβος, ηλεκτρική μόλυνση, απλά για να αναφέρουμε κάποιες. Είναι αδιανόητο το να διαχωρίσουμε τον αγώνα για την υγεία στους χώρους εργασίας από τον αγώνα για ένα υγιεινό περιβάλλον. Έχουμε συνδράμει πολλές φορές στην αντίθεση και στην αντιπαράθεση ανάμεσα στον εργάτη που διεκδικεί υγιεινές συνθήκες εργασίας και στον πολίτη που δεν θέλει πια αυτό το εργοστάσιο .... γιατί και τους δύο τους εμποδίζει να ζήσουν (τον καθένα για διαφορετικό λόγο). Σύγκριση δύο μορφών μόλυνσης : η κοινωνική ρύπανση που προέρχεται από τον κίνδυνο απόλυσης και άλλη ρύπανση, η δηλητηριασμένη, της μεθόδου παραγωγής, που δεν καταφέρνει να βρει ανώδυνους τρόπους ανάπτυξης.

Το Δίκτυο πρέπει να γίνει ο φυσικός χώρος απ όπου θα ξεκινήσουν οι διεκδικήσεις που ενώνουν τα συμφέροντα των εργατών και των πολιτών για την σωτηρία της απασχόλησης και του περιβάλλοντος, για την μεταβολή των αιτιών που γεννάν θάνατο, για να εναντιωθούμε στη λογική του "διαίρει και βασίλευε", που το κεφάλαιο εφαρμόζει σ όλο τον πλανήτη.

Έτσι, θεωρούμε απαραίτητο το να πολεμήσουμε την ιδιωτικοποίηση από την πλευρά των φαρμακευτικών πολυεθνικών, που προαναγγέλλουν μια υπερτεχνολογική ιατρική για λίγους και πλούσιους, περιοριζόμενες στην παραγωγή και εμπορία φαρμάκων, βασισμένων σε διαγνωστικά kit, που χρησιμοποιούνται από τον χρήστη στα όρια μιας διάκρισης και επιλογής με βάση την γενετική του.

Υποστηρίζεται επίσης, παρασύροντας συνδικάτα, ενώσεις και νομικά όργανα, η αναγκαιότητα να συζητηθεί σε όλη την Ευρώπη, ο ισχύον κανονισμός που αφορά τις συντάξεις, τα ωράρια και τις βάρδιες, τις απολύσεις και την αβεβαιότητα της εργασίας, που συγκρούεται ανοιχτά με την νομοθεσία για την υγεία και την ασφάλεια, αλλά ακόμα και με τις γενικές αρχές της OMS και του Ευρωπαϊκού Οργανισμού της Υγείας, της Ασφάλειας και της Εργασίας.

Κρίνουμε αναγκαίο να παλέψουμε για να εξαπλωθούν σε παγκόσμιο επίπεδο τα δικαιώματα στην υπεράσπιση της υγείας και του περιβάλλοντος, των εργατών και των λαών, πολεμώντας την αποκέντρωση των βλαβερών βιομηχανικών εργασιών στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης και/ή στις χώρες του τρίτου και τέταρτου κόσμου όπου, στο όνομα του εκβιασμού για εργασία, παρατηρείται εκπληκτική εκμετάλλευση.

 Καμπάνιες

 Σ αυτή τη φάση της δημιουργίας του Δικτύου είναι αδιανόητο να μεταφράσουμε τα θέματα, που μας αφορούν, σ ένα σχέδιο δράσης με καλύτερη άρθρωση. Πιστεύουμε ότι είναι δυνατό να δημιουργήσουμε τα πρώτα βήματα ενός σχεδίου που θα είναι πιο ευρύ και θα εξαντλεί όλη την θεματολογία. Ένα σχέδιο που δεν μπορεί, αναμφισβήτητα, να είναι αποδεσμευμένο από την πραγματική δημιουργία μιας κινητοποίησης που θα διεκδικεί το δικαίωμα στην Υγεία.

Το σεμινάριο στις 18-19 Ιούνη στη Θεσσαλονίκη ανέδειξε αρχικά δύο καμπάνιες, στις οποίες θα στραφούν οι κινητοποιήσεις μας  

·        Η πρώτη για την αύξηση των πόρων, που θα διαθέτουν τα κράτη και θα προορίζονται για τα δημόσια συστήματα υγείας, που θα πρέπει να είναι επαρκή στις ανάγκες των πληθυσμών

·        Η δεύτερη για να εγγυηθεί την πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες υγείας για όλους και όλες, χωρίς διαχωρισμούς βάση εισοδήματος ή καταγωγής

Είναι αδιανόητο να μη καταγγείλουμε το βάρος των επιπτώσεων που θα υποστούν οι λαοί, αν πραγματοποιηθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο αυτές οι περικοπές, που προωθούνται σύντομα στις δημόσιες υπηρεσίες υγείας.

Θα ήταν ένας τρόπος που θα παρέλυε και θα διέγραφε το δημόσιο σύστημα, προβάλλοντας  την ιδιωτικοποίηση, ως βελτιωτική, και απελευθερώνοντας μια για πάντα το πεδίο στις ασφαλιστικές εταιρίες.

Το δικαίωμα στην υγεία πρέπει να βρει μια κεντρική και σταθερή θέση στην ατζέντα του αγώνα και των κινητοποιήσεων ενάντια στην παγκοσμιοποίηση : στα περιεχόμενα της αντισυνόδου του Cancoun ενάντια στο WTO, όπως και στην λαϊκή αντίθεση στη Συνθήκη για το Σύνταγμα της Ευρώπης, που οδεύει προς έκδοση. Ένα Σύνταγμα στα μέτρα των τραπεζών και του κεφαλαίου, όπου δεν υπάρχει χώρος για ολόκληρο το σύστημα των δικαιωμάτων των λαών.

 Κινητοποιήσεις

 Το συνέδριο της Θεσσαλονίκης προτείνει μια ημερομηνία ευρωπαϊκής κινητοποίησης για όλους τους φορείς που συμμετέχουν στο Δίκτυο. Μια ημέρα για να εκφραστεί το νόημα και της μιας και της άλλης καμπάνιας που προωθούνται.

Η πρόταση είναι να οργανωθεί μια μέρα κινητοποίησης, επιβεβαιώνοντας τη συμμετοχή των ενώσεων και σωματείων, κάνοντας την να συμπέσει με την παγκόσμια μέρα κατά του Aids την 1η  του Δεκέμβρη.

Μια κινητοποίηση που θα γίνει μπροστά σε κρατικά κτίρια ή σε οργανισμούς συμβολικούς για την υγεία και την πολιτική για την υγεία, και ακόμα καλύτερα να συνδυαστεί με απεργίες, αν είναι δυνατόν, για να διαδηλώσουμε ενάντια στον αποκλεισμό του δικαιώματος στην Υγεία.

Μια πρόταση που θέλουμε να προωθηθεί από την αντισύνοδο του Cancoun, για να μεγαλώσει και να είναι δυναμική η προσέλευση και η συμμετοχή.  

Κορυφή